-
1 zaszczyt
zaszczyt m (-u; -y) Ehre f;zaszczyty pl Ehrungen pl;mieć zaszczyt (+ inf) die Ehre haben (+ inf);zrobić zaszczyt die Ehre erweisen -
2 zaszczyt
ktoś dostąpił \zaszczytu [przewodniczenia związkowi] jdm wurde die Ehre zuteil, [den Vorsitz des Verbandes innezuhaben]mieć \zaszczyt coś zrobić die Ehre haben, etw zu tunobsypywać kogoś \zaszczytami jdn mit Ehrungen überhäufen
См. также в других словарях:
honor — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. honororze, blm {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} dobra reputacja, dobre imię, poczucie dumy i godności osobistej : {{/stl 7}}{{stl 10}}Poczucie honoru. Człowiek honoru.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
z — I 1. «litera oznaczająca spółgłoskę z, wchodząca także w skład dwuznaków: rz, cz, sz, dz» ◊ Od a do z «od początku do końca; wszystko» 2. «spółgłoska przedniojęzykowo zębowa, szczelinowa, twarda, dźwięczna» II 1. «przyimek łączący się z… … Słownik języka polskiego
chwała — ż IV, CMs. chwale, blm 1. «powszechne uznanie, cześć, sława» Wieczna, nieśmiertelna chwała. Dni chwały. Zrobić coś ku swojej, czyjejś chwale. Coś jest powodem, tytułem do chwały. ◊ Chwała Bogu «to bardzo dobrze; Bogu dzięki!» ◊ Ktoś okryty chwałą … Słownik języka polskiego